درمان سرطان ریه

افسردگی نیاز به درمان دارد

افسردگی اغلب هم توسط خود بیمار و هم توسط دیگران به عنوان مظهر شخصیت بد، تنبلی و خودخواهی، هرزگی یا بدبینی طبیعی درک می شود. باید به خاطر داشت که افسردگی فقط یک خلق و خوی بد نیست (به تظاهرات بالا مراجعه کنید)، بلکه بیماری است که نیاز به مداخله متخصصان دارد و به خوبی به درمان پاسخ می دهد. هرچه زودتر تشخیص صحیح داده شود و درمان صحیح شروع شود، شانس بهبودی سریع بیشتر می شود و افسردگی دوباره عود نمی کند و شکل شدیدی به همراه میل به خودکشی پیدا نمی کند. چه چیزی معمولاً افراد را از جستجوی کمک برای افسردگی باز می دارد؟ مردم اغلب از تماس با یک متخصص برای اختلالات روانی به دلیل عواقب منفی درک شده می ترسند: محدودیت های اجتماعی احتمالی (ثبت نام، ممنوعیت رانندگی و سفر به خارج از کشور). محکومیت اگر کسی بفهمد که بیمار تحت درمان روانپزشک است. ترس از تأثیر منفی درمان دارویی افسردگی، که مبتنی بر ایده های گسترده، اما نادرست در مورد خطرات داروهای روانگردان است. اغلب افراد اطلاعات لازم را ندارند و ماهیت وضعیت خود را اشتباه درک می کنند. به نظر آنها می رسد که اگر وضعیت آنها با مشکلات زندگی قابل درک همراه باشد، پس این افسردگی نیست، بلکه یک واکنش طبیعی انسانی است که خود به خود عبور می کند. اغلب اتفاق می افتد که تظاهرات فیزیولوژیکی افسردگی به شکل گیری باورها در مورد وجود بیماری های جسمی جدی کمک می کند. این دلیلی برای تماس با پزشک عمومی است. 80 درصد از بیماران مبتلا به افسردگی در ابتدا از پزشکان عمومی کمک می گیرند و تقریباً در 5 درصد آنها تشخیص صحیح داده می شود. حتی تعداد کمتری از بیماران درمان کافی دریافت می کنند. متأسفانه، در طی یک قرار ملاقات منظم در یک کلینیک، همیشه نمی توان بین تظاهرات فیزیولوژیکی افسردگی و وجود یک بیماری جسمی واقعی که منجر به تشخیص نادرست می شود، تمایز قائل شد. برای بیماران درمان علامتی (داروهای قلب، معده، سردرد) تجویز می شود، اما بهبودی حاصل نمی شود. افکار در مورد یک بیماری جسمی جدی و ناشناخته ایجاد می شود که از طریق مکانیسم دور باطل منجر به تشدید افسردگی می شود. بیماران زمان زیادی را صرف معاینات بالینی و آزمایشگاهی می کنند و معمولاً با تظاهرات شدید و مزمن افسردگی به روانپزشک مراجعه می کنند.

II. دانش علمی در مورد افسردگی

انواع اصلی افسردگی افسردگی اغلب در پس زمینه استرس یا موقعیت‌های آسیب‌زای شدید طولانی‌مدت رخ می‌دهد. گاهی اوقات آنها بدون دلیل ظاهری رخ می دهند. افسردگی می تواند با بیماری های جسمی (قلبی عروقی، گوارشی، غدد درون ریز و غیره) همراه باشد. در چنین مواردی، سیر و پیش آگهی بیماری زمینه ای جسمانی را به طور قابل توجهی پیچیده می کند. با این حال، با شناسایی و درمان به موقع افسردگی، بهبود سریعی در رفاه روحی و جسمی حاصل می شود. افسردگی می تواند به صورت دوره های منفرد بیماری با شدت های مختلف رخ دهد یا در یک دوره زمانی طولانی به شکل تشدید مکرر رخ دهد. در برخی از بیماران، افسردگی مزمن است، بدون اینکه به شدت قابل توجهی برسد، سال ها ادامه دارد. گاهی اوقات افسردگی عمدتاً به علائم فیزیکی بدون تظاهرات عاطفی واضح محدود می شود. با این حال، معاینات بالینی و آزمایشگاهی ممکن است هیچ تغییر ارگانیکی را نشان ندهند. در چنین مواردی مشاوره با روانپزشک ضروری است. ایده های مدرن در مورد علل افسردگی مدل زیستی-روانی-اجتماعی افسردگی علم مدرن افسردگی را یک بیماری می داند که منشأ آن را علل یا عوامل مختلفی - بیولوژیکی، روانی و اجتماعی- دخیل می دانند.

زمینه اجتماعی افسردگی

افزایش افسردگی در تمدن مدرن با سرعت بالای زندگی، افزایش سطح استرس همراه است: رقابت پذیری بالای جامعه مدرن، بی ثباتی اجتماعی - سطوح بالای مهاجرت، شرایط سخت اقتصادی، و عدم اطمینان در مورد آینده. در جامعه مدرن، تعدادی از ارزش ها پرورش می یابد که فرد را به نارضایتی دائمی از خود محکوم می کند - فرقه کمال جسمی و شخصی، فرقه قدرت، برتری نسبت به سایر افراد و رفاه شخصی. این باعث می شود افراد به شدت نگران شوند و مشکلات و شکست های خود را پنهان کنند، آنها را از حمایت عاطفی محروم کرده و آنها را محکوم به تنهایی می کند.

III. کمک به افسردگی

رویکرد مدرن برای درمان افسردگی شامل ترکیبی از روش های مختلف - درمان بیولوژیکی (دارویی و غیر دارویی) و روان درمانی است.

درمان دارویی

برای بیماران با علائم خفیف، متوسط ​​و شدید افسردگی تجویز می شود. شرط لازم برای اثربخشی درمان، همکاری با پزشک است: رعایت دقیق رژیم درمانی تجویز شده، مراجعه منظم به پزشک، گزارش دقیق و صریح در مورد وضعیت و مشکلات زندگی شما.

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) چیست؟

تلفات سنگین، ناامیدی ها و دیگر آزمایشات سرنوشت در زندگی بزرگسالان و کودکان اتفاق می افتد. افرادی که سطح بالایی از مقابله (تحمل استرس) دارند، می‌توانند منابع روانی را برای زنده ماندن در شرایط بدون به خطر انداختن سلامت روان خود بسیج کنند. هنگامی که مکانیسم های مقابله ای به اندازه کافی قدرتمند نیستند، اختلال جدی در عملکرد روان رخ می دهد که به عنوان اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) تشخیص داده می شود. این بیماری با اختلالات روانی مشخص می شود که از سازگاری با زندگی عادی پس از تجربه ضربه روانی جلوگیری می کند. اطلاعات بیشتر در مورد تشخیص، علائم و روش های درمان را در مقاله بخوانید.

علل اختلال استرس پس از سانحه

PTSD بر اساس یک واکنش ذهنی غیرقابل کنترل به فشار بیش از حد عاطفی و ارادی ناشی از استرس شدید است. بیمار ممکن است خود در معرض اقدامات روانی باشد یا شاهد یا شرکت کننده در رویدادهای روانی باشد.

مهم ترین شرایطی که باعث ایجاد اختلال روانی استرس می شود:

بلایای طبیعی یا اجتماعی؛

جنگ؛

اپیدمی؛

حمله تروریستی، گروگان بودن؛

خشونت خانگی (شایع در کودکان و زنان)؛

حادثه جنایی (تجاوز جنسی، سرقت یا باطری)؛

بیماری شدید غیر قابل برگشت، ناتوانی، نقص زیبایی شناختی جبران نشده؛

مرگ ناگهانی اقوام و دوستان نزدیک.

در زنان، علل PTSD اغلب خاتمه یک بارداری مورد انتظار (سقط جنین)، ماستکتومی (برداشتن غده پستانی) است.

نوع سوماتوفرم با اضافه شدن اختلالات قلبی، گوارشی و عصبی مشخص می شود. همراه با تغییرات روانی رفتاری، درد منظم در قفسه سینه، شکم، گردن، کمر و سر ایجاد می شود. به عنوان یک قاعده، خود بیماران بر کمک پزشکی اصرار دارند، اما برای درمان تظاهرات منحصرا جسمی به یک درمانگر مراجعه می کنند.

الکلیسم، اعتیاد به مواد مخدر و سایر اختلالات روانی (هیپوکندریال، افسردگی، پارانوئید، مضطرب، فوبیک، هراس، اسکیزوئید) اغلب در پس زمینه PTSD ایجاد می شوند.

تقریباً همه بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه علائم زیر را دارند:

واکنش های مبهوت کننده - لرزیدن در پاسخ به محرک های خارجی غیر منتظره (معمولاً صدا)؛

اختلال در ریتم شبانه روزی؛

واکنش های فوبیک؛

اختلال خوردن؛

عدم تعادل؛

تحریف های شناختی؛

اختلال در مهارت های ارتباطی؛

هوشیاری بیش از حد، سوء ظن، هوشیاری مداوم.

PTSD بر عملکردهای ذهنی بالاتر - حافظه، تفکر، توجه، ادراک و انتقال اطلاعات تأثیر منفی می گذارد. به همین دلیل، عملکرد کودکان در مدرسه کاهش می یابد و بزرگسالان در حوزه حرفه ای مشکلاتی دارند.

تشخیص و درمان اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه توسط روانپزشک و روان درمانگر (در کودکان، توسط متخصصان اطفال) تشخیص و درمان می شود. پزشک تاریخچه پزشکی را مطالعه می کند، جزئیات آسیب روانی را روشن می کند و آزمایشاتی را برای ارزیابی وضعیت روانی (روانی) بیمار انجام می دهد. برای حذف بیماری های جسمانی که منجر به تغییرات ذهنی می شود، آزمایش خون برای هورمون ها، EEG و MRI مغز تجویز می شود.

درمان PTSD در دو جهت - تثبیت وضعیت روانی و تقویت سلامت جسمانی انجام می شود. تاکتیک های درمانی و روش های اصلاح روانی به صورت جداگانه انتخاب می شوند.

دارودرمانی

دوز و رژیم داروها بسته به علائم اصلی، عوارض در حال توسعه، میزان انگیزه و پاسخ بیمار به درمان تجویز می شود. درمان شامل ***‌های خواب، ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای، آرام‌بخش‌های طبیعی - استرسوویت، یک مخلوط گیاهی آرام‌بخش، جوشانده خار مریم، قطره‌های Zelenin، آماده‌سازی سنبل الطیب (نورونورم Sw، تنتور الکل، گیاه در کیسه‌های فیلتر) است.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

هنگام تجربه ضربه های شدید، موقعیت های استرس زا پیچیده، حوادث و بلایای بزرگ، خشونت و سایر موقعیت های عاطفی، باید با یک روان درمانگر قرار ملاقات بگذارید. JSC "Medicine" (کلینیک آکادمیک رویتبرگ) متخصصان واجد شرایط و روان درمانگران با تجربه گسترده را استخدام می کند. مرکز پزشکی چند رشته ای ما نیز از متخصصین مغز و اعصاب مجرب استفاده می کند. JSC "Medicine" (درمانگاه آکادمیک رویتبرگ) در مرکز مسکو، در 2th Tverskoy-Yamskaya خط 10، نه چندان دور از ایستگاه های مترو Chekhovskaya، Mayakovskaya، Belorusskaya، Novoslobodskaya، Tverskaya واقع شده است.

تشخیص

تشخیص اختلال استرس پس از سانحه بر اساس شکایت بیمار است. متخصص سطح شدت ضربه روانی را با استفاده از پرسشنامه های خاص و پرسیدن سؤالات خاص تعیین می کند. ICD اختلال استرس پس از سانحه را به عنوان یک موقعیت تهدید کننده تعریف می کند که باعث ناامیدی در افراد می شود. وقایع تجربه شده ذهنی باز خواهند گشت، بیمار سعی خواهد کرد وقایع جاری را با استرس و ضربه ای که در گذشته متحمل شده است مقایسه کند. این منجر به تلاش بیمار برای اجتناب از تمام موقعیت هایی می شود که به نوعی او را به یاد حوادث گذشته می اندازد. در برابر این پس زمینه، افزایش تحریک پذیری ایجاد می شود.

رفتار

درمان اختلال استرس پس از سانحه برای هر بیمار بر اساس وضعیت شخصی او تنظیم می شود. پزشک عوامل زیر را در نظر می گیرد:

هویت بیمار؛

نوع اختلال استرس پس از سانحه؛

جسمانی سازی؛

وجود اختلالات همزمان

اختلالات همزمان شامل مصرف بیش از حد مشروبات الکلی و مواد مخدر، افسردگی، هراس و اختلالات اضطرابی است.

درمان های موثر برای اختلال استرس پس از سانحه عبارتند از:

درمان شناختی رفتاری؛

هیپنوتیزم درمانی؛

روان درمانی؛

دارودرمانی.

اگر بیمار مبتلا به نوع شدید PTSD تشخیص داده شود، حساسیت زدایی برای او تجویز می شود. داروهای ضد افسردگی، آنابولیک ها و آرام بخش ها ممکن است در میان داروها تجویز شوند. در صورت لزوم، یک متخصص می تواند یک روش درمان جامع را انتخاب کند.

تعریف

اختلال استرس پس از سانحه یک اختلال روانی ناشی از قرار گرفتن در معرض یک عامل آسیب زا است: یک فاجعه اجتماعی-سیاسی، یک فاجعه طبیعی یا ساخته دست انسان، یک تصادف، خشونت فیزیکی یا جنسی.

علل سندرم پس از سانحه

علت آسیب شناسی می تواند هر تجربه قوی باشد که فراتر از تجربه معمولی است و باعث فشار بیش از حد بر کل حوزه عاطفی-ارادی فرد می شود.

پدیده «سندرم زندانیان اردوگاه کار اجباری»، «سندرم بازمانده»، «سندرم ویتنام» که قربانیان سال‌ها و دهه‌ها از خاطرات و کابوس‌های شدید رنج می‌برند، به خوبی شناخته شده است. عوامل استرس زا بسیار جدی عبارتند از آدم ربایی، خشونت خانگی (جسمی، روانی، جنسی) و حمله در خیابان.

سازگاری با زندگی عادی برای قربانیان خشونت می تواند بسیار دشوار باشد.

عوامل موثر بر شدت بیماری:

ماهیت آسیب و مدت زمان عامل تروماتیک؛

پیامدهای منفی ترومای قبلی؛

تجربه قبلی سوء استفاده فیزیکی، عاطفی یا جنسی؛

سابقه خانوادگی (بیماری روانی، اختلالات اضطرابی یا افسردگی، خودکشی، الکل، مواد مخدر یا سایر اعتیاد در بستگان نزدیک).

عدم حمایت اجتماعی پس از فاجعه؛

استرس اضافی، مانند مرگ یکی از عزیزان، درد، آسیب، از دست دادن شغل یا خانه؛

فعالیت های مرتبط با استرس مداوم یا خطر برای زندگی (پزشکان، آتش نشانان، روانشناسان بحران، و غیره)؛

بیماری های عصبی، روانی یا غدد درون ریز همزمان؛

مصرف الکل و مواد

مشخص است که استرس پس از سانحه، که یک واکنش فیزیولوژیکی به ترومای شدید است، همیشه به یک حالت پاتولوژیک تبدیل نمی شود. میزان تجربه این سندرم به ویژگی های فردی شخصیت قربانی، حساسیت و ادراک عاطفی او بستگی دارد. تکرار شرایطی که باعث آسیب روانی می شود مهم است.

Obsessive-compulsive disorder is a disease in which a person has uncontrollable obsessions and compulsions, which causes difficulties in school or social life. Obsessive compulsive disorder is a representative brain dysfunction, and treatment includes pharmacological treatment, cognitive behavioral therapy, and non-pharmacological treatment.

What is obsessive-compulsive disorder?

Obsessive-compulsive disorder or obsessive compulsive disorder is a disease in which a person has obsessive thoughts and compulsive behaviors, resulting in great pain and difficulty in social life, such as school or work. Obsessive compulsive disorder usually affects 2-3 out of 100 people, with the male-to-female ratio being similar. It can start at any age, but it often occurs around age 10 or between late teens and early adulthood, and it tends to occur earlier in men than in women.

Causes of Obsessive-Compulsive Disorder

Studies have shown that obsessive compulsive disorder runs in families, and genetic factors play a role in its development. It is estimated that genetic factors have a greater influence, especially if the disease develops in childhood.

Symptoms of Obsessive-Compulsive Disorder

1) Obsession

Obsession is when certain thoughts, images, or impulses occur repeatedly and you feel like you have no control over them. I want to stop thinking about it, but it doesn't work out the way I want and it interferes with my daily life. Most patients recognize that this idea is illogical. Typically, obsessions are accompanied by intense and uncomfortable emotions such as fear, disgust, uncertainty, doubt, or a feeling that things must be done ‘just right’.

Recently, the term ‘obsessive’ is often used when one is preoccupied with a topic, idea, or person in daily life. But being obsessive doesn't mean there's something wrong with your routine. For example, even if you are obsessively obsessed with your favorite singer's song or the latest cell phone, you can still meet friends for dinner and go to work without any problems. Also, people sometimes worry about the safety of their loved ones and worry that they have made a big mistake. This is also similar to obsession, but people without OCD think about this for a while and then go back to what they were doing and do it again. You can. In other words, most people have unwanted intrusive thoughts from time to time, but obsessive compulsive disorder is different in that these intrusive thoughts occur frequently and cause extreme anxiety to the point that they interfere with daily life.

2) Compulsive behavior

Compulsions are repeated actions to reduce or eliminate the pain and anxiety caused by obsessions, or actions (and sometimes thoughts) to avoid situations that trigger obsessions. People with OCD know that this is only a temporary solution, but they resort to compulsions because they feel they have no better way to cope. For example, if anxiety increases due to obsessions about being dirty, you may wash your hands repeatedly or use sanitizer, and avoid places or situations that make you feel even the slightest bit dirty.

However, not all insistence on or repetition of a specific behavior is a compulsive behavior. People have their own habits, such as closing the door and checking the faucet before going to bed. The same activities are repeated when learning new skills. Typically, these repetitive behaviors are positive and functional. A librarian's insistence on particular details or preference for neat organization when organizing books may reflect obsessive compulsive personality traits, but this is not necessarily a symptom of obsessive-compulsive disorder.

Most OCD patients cannot help but engage in compulsive behavior, they spend a lot of time performing the compulsive behavior, and if they are unable to perform the compulsive behavior, they become very distressed and anxious. It involves repeating certain behaviors not to gain pleasure, but to prevent negative consequences or to avoid and reduce anxiety and obsessions.

[Medical Times = Reporter Inbok Lee] Research results have shown that psilocybin, a mushroom extract compound that is attracting attention as a new depression treatment strategy, shows efficacy and safety that are comparable to those of standard antidepressants.

This is the first time that the long-term treatment effect of psilocybin has been demonstrated, and it is expected to have a significant impact on future depression treatment strategies.

On the 15th local time, the Journal of Psychopharmacology published the results of a long-term follow-up study on the effects of psilocybin on severe depression (doi.org/10.1177/02698811211073759).

Psilocybin Therapy is an extract of hallucinogenic mushrooms and is reported to cause perception and mood changes by suppressing the firing of serotonin-dependent neurons.

However, it is also true that it is emerging as a new depression treatment strategy as basic research shows that this perception effect can be effective in treating terminal cancer, depression, or anxiety. However, most of them were retrospective studies, and it was difficult to find any basic research that could provide evidence for them.

This is why a research team led by Professor Natalie Gukasyan of Johns Hopkins University School of Medicine set out to investigate this. The purpose is to determine whether psilocybin can actually be used as a treatment strategy as well as existing antidepressants.

Accordingly, the researchers recruited 27 participants who had suffered from long-term depression, provided them with psilocybin for up to 24 months, and observed the effects.

After administering psilocybin twice at two-week intervals from 2017 to 2019, the degree of improvement in depression was determined every week. This is through the GRID-Hamilton Depression Rating Scale, a standard depression assessment tool.

A grid score of 24 or more is considered severe depression, 17 to 23 points is moderate depression, 8 to 16 points is mild depression, and 7 points or less is not depression.

As a result of psilocybin administration, patients whose depression did not improve even with standard antidepressant therapy in the past and whose grid score reached an average of 22.8 points rapidly improved, dropping to 8.7 points in the first week of treatment.

In addition, after recording 8.9 points in the 4th week, the score was 7 points in the 6th month, showing virtually complete improvement in depression.

These effects lasted for a long time. This is because the grid score was maintained at 7.7 points in the survey 12 months later. In a comprehensive analysis, the response rate after 12 months was 75% and the complete remission rate was 58%.

The researchers explain that these results show that psilocybin is in no way less effective than standard antidepressant therapy in the past, and rather is a sufficient alternative that can continue treatment without side effects for a long time.

Professor Natalie said, "This study showed that psilocybin can be a very effective alternative to depression as it not only has immediate effects but also lasts for a very long time," adding, "Compared to standard antidepressants that have to be taken for a long period of time and have side effects controlled, it can be administered once or twice. “It is superior in that it can continuously relieve symptoms of depression even with treatment,” he explained.

He continued, "If we prove through future research that this effect lasts for more than 12 months, it will be a groundbreaking turning point in the treatment of depression in the future."

What is an eating disorder?

Eating disorders are also called eating disorders, eating disorders, or eating disorders. It is a disease characterized by an abnormal obsession with extreme dieting, such as an excessive fear of weight gain, a strong desire to have a thin body, and inappropriate weight control practices such as continuous starvation or taking diet pills or laxatives. It is also characterized by disorders in eating behavior that are mainly triggered by excessive dieting, such as irregular eating habits, binge eating, loss of control over food, excessive obsession with food, and refusal to eat food despite being undernourished. Eating disorders can be broadly divided into anorexia and bulimia.

Symptoms of Eating Disorders

anorexia

The official psychiatric name for anorexia is anorexia nervosa. The biggest characteristic is extreme refusal of food, resulting in a loss of more than 15% of normal weight. Women with this disease have an extreme fear of gaining weight or becoming obese, so they constantly try to lose weight even though they are underweight. In extreme cases, weight loss can reach 30-40% of normal body weight (e.g., 160 cm in height and 30 kg in weight). When this level is reached, it is very dangerous to physical health and requires hospitalization.

behavioral symptoms

- Place restrictions on eating behavior, such as strict dieting, fasting, or fasting.

- Count food into pieces or cut food into small pieces before eating.

- I often cook food for others and do not eat it myself.

- I am concerned about gaining too much weight despite my low body weight.

- Great fear of food.

- I have a fear of eating in public places.

- I am concerned about gaining too much weight while trying to lose weight.

- Wear loose-fitting clothes to hide excessive weight loss.

- Binge eating.

- Vomiting or habitually taking drugs such as laxatives, diuretics, or diet foods to control weight.

- Weigh yourself too frequently, several times a day.

- Excessive obsession with food ingredients and calories.

physical symptoms

- Weight decreased significantly over a short period of time.

- Menstruation has become irregular or stopped without any particular cause.

- The face is pale.

- I became sensitive to the cold.

- I feel dizzy and fall easily.

- A lot of hair falls out.

- have a headache.

- Feeling tired easily.

psychological symptoms

- Severe mood changes.

- Shows a perfectionistic attitude.

- There is an excessive sense of inferiority and anxiety about one's own abilities.

- Your sense of self-worth is affected by what food you eat or not eat.

- I try not to meet people often.

- Denies current underweight.

- Place excessive emphasis on weight or body shape when evaluating oneself.

Bulimia

The full psychiatric name is bulimia nervosa. The biggest characteristic is the loss of eating control, eating large amounts of food at a rapid rate and not being able to stop eating even when you are full. After binge eating, people fear the consequences of weight gain, so they vomit, take laxatives or diuretics, or repeat intense exercise and dieting. The incidence ratio between men and women suffering from binge eating is 1:15, with the overwhelming majority being women.

Albert Hoffmann, who worked at the Swiss pharmaceutical company Sandoz, was looking for a drug that promoted blood circulation. Then, in 1938, he developed a synthetic substance called Lysergic Acid Diethylamide, which did not have much of the therapeutic effect he had hoped for. However, about five years later, he accidentally discovered the extraordinary efficacy of this synthetic substance. Hoffman, who “accidentally ingested a small amount one day” of the neglected product, “realized that he had created something powerful, and he was both horrified and amazed.”

In Central America, wild Psychedelic mushrooms grow, which the Aztecs called ‘Teonanacatl.’ It means ‘Flesh of the Gods.’ They had “ceremonial use” of “this inconspicuous little brown mushroom.” The Spanish Catholics who conquered this place in the 16th century banned ‘magic mushrooms’, so it took about 400 years for them to become known to the world. “In 1955, Gordon Watson, a Manhattan banker and amateur mycologist, tasted these magic mushrooms in a village in southern Mexico.” Two years later, he published a 15-page account of his experience in the weekly magazine ‘Life’, informing the world of “mushrooms that cause strange illusions.” The substance extracted from this mushroom is called ‘Psilocybin.’

Michael Pollan (66), an American nonfiction writer and journalist, unexpectedly published a book about LSD and psilocybin. The original book was published in the United States in 2018. Pollan is considered a very well-known author in Korea through books such as “The Omnivore’s Dilemma,” “The Desiring Plant,” and “Second Nature.” He has dealt with a variety of subjects such as nature, gardens, plants, and food. However, the fact that he devoted his writerly attention to drugs that were considered ‘narcotics’ or ‘hallucinogens’ is quite unusual. In his book, he refers to LSD and psilocybin collectively as ‘psychedelics.’ I do not agree with the term ‘hallucinogen’. He explains, “The word ‘psychedelic,’ coined in 1956, is etymologically accurate,” adding, “This word, taken from Greek, means ‘Mind Manifesting.’”

As he confesses, the author is not part of the ‘psychedelic generation.’ He was born in 1955 and entered college in the 1970s, so he admits that he spent his youth “in an era when fear-mongering stories about LSD were rampant.” In his late 20s, he confessed that “the only psychedelic experience I had was two or three times using magic mushrooms,” and that “after enduring nausea for a while, I enjoyed four or five hours of hallucinations that were like a nice italicized version of a familiar reality.” . Of course, it was the ‘timid experience’ of an ordinary young man. Rather than “an experience of complete dissolution of the self,” it was “just a low-volume aesthetic experience.”

The author, who believed that “matter is the fundamental element of the world and that everything can be explained by physical laws,” confesses that it was only when he was approaching 60 that he “seriously thought about trying LSD for the first time.” Of course, there are many reasons for this. One day at a dinner party, a woman sitting at the end of the table was telling her audience about her acid trip (her hallucinatory experience) and said, “My husband and I do LSD regularly to keep her intellectually stimulated. “It helps our work quite a bit,” she said. “It turned out that she was a renowned psychologist.” Of course, what prompted the author to further open his mind to psychedelics was a paper by a research team at Johns Hopkins University. “I was completely fascinated by the paper. “Their study demonstrated that high doses of psilocybin can be safely and reliably used to produce mystical experiences.”

The book describes the history of psychedelics, various controversies, and the medical benefits that have been emerging one after another from various angles. The content and results of research conducted at not only Johns Hopkins, but also Imperial College London, UC Berkeley, and Mount Sinai Icahn School of Medicine are introduced. Researchers and therapists are also interviewed. However, the most interesting point is the author’s actual experience of “turning the handle and stepping inside.” Although the book appears to be an objective document about psychedelics, the author's experiences and thoughts unfold as expressions such as ‘I,’ ‘in my opinion,’ and ‘from what I have experienced’ appear frequently. He also describes the “overwhelming hallucinations” and “completely open dream-like state” he experienced.

According to the authors, “Most of the notorious hazards are exaggerated or untrue. It is virtually impossible to die from an overdose of LSD or psilocybin, and neither drug is addictive.” Rather, she “treats depression and addiction” and “offers true insight” through “expansion of consciousness.” It could also “improve healthy people” as a kind of “mental gym”. Of course, the author emphasizes that this insight or improvement does not come from the drug itself, but “comes from our mind.” “Psychedelics just opened the door.”

At the end of the book, the author says, “I sincerely hope that psychedelics will one day be more widely available and not limited to sick people.” But there is a clue. “It’s not that I just want it to be legalized,” he said, pointing out, “It’s also true that people who use psychedelics tend to do stupid and dangerous things.” This is a warning against a so-called ‘bad trip’. This is also the reason why “careful clinical screening” and “assistance from experienced guides” are mentioned. The author defines this book as “the story of the renaissance of LSD and psilocybin.”

The most commonly identified forms of migraine are migraine with aura and migraine without aura. Of these, the most common form is migraine without aura, occurring in 75% of cases.

A typical migraine attack develops in 4 stages of migraine:

the first stage is prodromal, occurs in 77% of migraine sufferers, includes a number of symptoms that occur 24-48 hours immediately before the onset of aura and headache, such as: increased yawning, irritability, stiffness in the cervical spine;

the second stage - migraine aura, occurs in 25%, includes the gradual development of completely reversible, usually within an hour, neurological symptoms (visual phenomena, sensory and motor disturbances in the limbs, and much more);

the third stage is the headache itself. Most often, this is a one-sided pain, pressing or throbbing in nature, with a tendency to intensify from ordinary physical activity, such as brisk walking, climbing stairs. Often accompanied by nausea or vomiting, sensitivity to light and sound. If the patient does not take pain medication, the headache attack lasts at least 4 hours;

fourth stage - postdromal period: after the end of the headache attack, patients may notice general weakness, and sudden movements of the head may cause temporary pain at the site of the previous pain.

Diagnostics

To make a diagnosis, as a rule, instrumental or laboratory tests are not required. The diagnosis is based on a history, neurological examination and compliance of complaints with the diagnostic criteria of the disease.

However, in case of an atypical course or the presence of so-called “red flags”, your doctor may prescribe additional examination.

Obsessive-compulsive disorder, in other words obsessive-compulsive disorder, occurs after depression, prolonged drug use and specific phobias. This disease can occur at different periods of life in 2% of the population.

Experts from the University of Oxford suggested that since psilocybin and ocd has already been proven effective in treating depression and anxiety, it may also be useful in treating OCD.

In particular, it could be used to interrupt repetitive thoughts and actions in patients. In order to understand whether this is so, they conducted a meta-analysis of studies on this topic, says New Atlas.

Among a number of studies that do not meet modern scientific principles, they found several substantiated hypotheses explaining the benefits of adrenaline in the treatment of OCD. One of them, for example, concerned several interconnected regions of the brain - the so-called passive mode network of the brain (SPRM), which is activated in humans at rest. Its functioning is associated with rumination and daydreaming, and its dysfunction is associated with depression and anxiety.

Psilocybin appears to serve as a kind of reset button for the malfunctioning SRM that is seen in patients with OCD. Experiments have shown that one dose of the substance can temporarily disrupt the functioning of this neural network if it begins to malfunction.

And in a 2006 study, patients with moderate to severe OCD were given a dose of psilocybin every seven days for three weeks. All of them experienced temporary relief within 24 hours of taking the drug. Long-term effects were also noted, although to a lesser extent.

However, despite evidence of the psychedelic's effectiveness in the treatment of OCD and other disorders, the process of legalizing it as a medical drug is just beginning. Political and social norms impede research, and the inability to generate much profit from the sale of this natural substance, which is not subject to patents, deprives scientists of funding from pharmaceutical companies.

However, the decriminalization of psychedelics has already begun in some places. In November, residents of the US state of Oregon will hold the world's first referendum on the legalization of psychedelics. If the decision is positive, mushrooms that cause hallucinations can be grown in special institutions and taken in clinics under the supervision of doctors.